Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

De schepping verwart mij I
Kort geleden kreeg ik een ansichtkaart van Alain met alleen deze regel: “Ik wens je graag veel geluk.” Natuurlijk ken ik Alain, hij is een oude goede vriend, hij is regressietherapeut, maar we hebben al vele jaren geen contact meer (gehad). Internet is een soort scheppingsgids met miljarden data, dus ik had hem snel gevonden en beantwoordde zijn kaart met een hartelijke email. Daarop kreeg ik de volgende reactie, voor mij opnieuw zeer verrassend, maar dan weer anders.
“Lang geleden was jij mijn moeder op een andere planeet en toen we daar niet meer konden leven, zijn we samen als tweeling geboren op aarde, maar direct na de geboorte van elkaar gescheiden omdat onze moeder doodbloedde. Ik werd ingepikt door een vrouw die in het huidige leven mijn moeder was. Wat er van jou toen is geworden, weet ik niet. Maar dat we elkaar ooit weer moesten tegenkomen lijkt me duidelijk en als je nu niet had gereageerd, zou je onze vriendschap definitief hebben uitgesteld tot (in welke vorm dan ook) een volgend leven. Alain.”
“Het moeilijke is meer, dat het enig inhoudelijke in je reactie een esoterisch verhaal is over andere levens die misschien ooit zijn geleefd en die op een of andere wijze 'iets' zeggen over jou en mij. Be­grijp me goed Alain, ik heb alle respect voor mensen die zich overtuigd bezighouden met reïncarnatie en ik kan ook zeker niet zeggen dat ik er niets van geloof, er zijn talrijke vragen waarop we het ant­woord eenvoudig niet weten, maar dat we het niet weten, brengt me niet tot geloof. (Dat zei ik al eerder tegen Frederik, enkele logs geleden.) Ik houd me bezig met de realiteit van nu, ik beperk me tot dit leven - en dit betekent geen ongeloof naar jou, maar dat de concrete werkelijkheid me genoeg is. M.” Dan tot slot een kort fragment uit zijn volgende be­richt:
“Je moet overigens wel een hele nare periode achter de rug hebben, kan ik me voorstellen. Zeker als je niet gewend bent over de grenzen van dit leven heen te kijken, word je van dat soort ernstige aandoe­ningen toch vaak angstig of depressief, lijkt me. Niet dat ik dat niet zou worden, maar mogelijk zou een lijntje door verschillende levens heen zo'n ziekte wat begrijpelijker kunnen maken (cursief van mij). Geen verwijt hoor: alle respect. Het hier en nu is het belangrijkste dat er is! Alain.”
[Schilderij van Lammert Boerma, Borgercompagnie.]