Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Elke weg is goed, als die maar een hart heeft
De monniken, de sobere maar warme want in Romaanse stijl gebouwde abdij, doen mij telkens weer prakkiseren over de al zo dikwijls heldhaftig geuite ‘wens’ ook monnik te willen zijn. Maar ben ik een monnik? Ben ik de man die een dergelijke eenzaamheid de baas zou kunnen worden, de man die een harmonieus begrip heeft over de schoonheid van Jezus Christus “die ons bemint ten einde toe”? Ben ik de man die tevredenheid, innerlijke rust, zou vinden in een onthechte levensstijl, werkelijk in staat me te wijden aan een leven met God, de man met een diep verlangen naar het geluk van een evangelisch leven?
Ik ben de man die vaak gezegd heeft monnik te (hebben) willen worden, die een diep respect en genegenheid voelt voor het monnikenleven, hoewel mijn beeld lang niet samenvalt met de realiteit ervan, en ik ben ook de man die zich wel herkent in het ideaal dat hen drijft, maar het is tevens een levenswijze waarvoor ik terugdeins, die me verwart en aan alles doet twijfelen – en precies dat wil ik niet, ik houd vast aan wat ik het goede vind. Of is het durven en ben ik weer niet moedig genoeg? Nee, dat is het niet – en het is evenmin de ‘geslotenheid’, maar, hoewel ik graag in de abdij kom en dat is in feite slechts de kapel, ‘de complete’, - ik weet dat ik het niet kan missen: de ontmoeting, de betrokkenheid op anderen, de harmonie, de gehechtheid aan veel en velen, de inspiratie door al wat er gebeurt, de menselijke aanraking, de tederheid …
De monniken hebben een hart voor Christus, voor de onveranderlijkheid, maar hebben ze ook een sprekend hart voor elkaar? Leven ze voor zichzelf, elk het eigen pad, of leven ze werkelijk in gemeenschap? Steunen ze elkaar, bemoedigen en troosten ze elkaar, inspireren ze elkaar en de gemeenschap?
Het is wellicht onnodig al deze vragen te stellen. Als ik in de abdij ben dan voel ik me thuis, het raakt en ontroert me, maar we hebben allemaal (niet één weg) slechts één leven, en dit is het mijne. En ik weet dat de weg die ik volg een hart heeft.
[Afbeelding: Titus, Rembrandt.]