Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Strijd en aanbidding
[De aardgeest XI]

Vaak wordt gezegd dat ik het niet over de liefde heb. Me niet geef als een man die de liefde kent. Een verwijt dat vooral vrouwen mij maken. Niet geheel ten onrechte, dat geef ik toe; de ware liefde heb ik immers verloren laten gaan.
Al eerder heb ik gezegd het in mijn boeken niet over de ware liefde te willen hebben. Uit schaamte en schuchterheid. Ze is er evenwel altijd, en in elk opzicht. De grote liefde, Mona. Soms is zij God en duivel tegelijk.
De masochist. De sadist. Wat een huwelijk. Het is zoals het in elk werk van William Blake weer verschijnt: een leven tussen hemel en hel. Tussen pijn en verrukking. Iets anders betekent het huwelijk ook niet. Alleen harmonie zegt nog niets, maar het aangaan en over­win­nen van conflicten en kwelling. Dostojewski dacht er precies zo over.
De mannen geloof ik te kennen, de vrouwen allerminst. Er is iets in hen dat eeuwig onbereikbaar is. Zij behoort tot een ander ras. Zij is meer verbonden met de aarde, aan hem de lucht. Hij heeft vleugels …dat is treurig eigenlijk want zowel de man als de vrouw behoren tot de aarde.
Maan en sterren zeggen mij niets. Zij zijn de illusie, de leugen. Maar ik bewonder de vrouw, die eenheid in haar met de aarde. Het vrou­we­lijke element, daar mankeert het bij ons aan. Wij zouden dat meer moeten cultiveren. Vrouwen kunnen het makkelijker stellen zonder het mannelijk element, zij kunnen er zelfs van afzien.
Ik zou willen dat de man meer verdeeld zou zijn, schommelend tus­sen de seksen. Al weet ik overigens niet goed waarom, maar dat zou ik wensen.
De tweedracht.
Ook in de hartstocht blijkt het verschil. Bij de vrouw is deze steeds heel persoonlijk. De man geraakt enthousiast voor abstracte zaken … dat heeft de vrouw niet nodig, lijkt me. De man is van nature de re­ligieuze, volgens mij ook een gebrek. De mislukking van mannen wordt getekend door zijn grenzeloos verlangen. Zijn onophoudelijke streven. Hij maakt het leven nodeloos ingewikkeld en werkt zich in de nesten, terwijl voor een vrouw het leven tamelijk eenvoudig is. Ik bedoel, zolang men van haar houdt en haar goed en oprecht behan­delt, dan ervaart zij het leven niet als last. Maar de man … nog nooit heb ik er één getroffen die in staat is vreedzaam met de eenvoud te leven. Hij is een web van complexen.
De liefde. Voor de vrouw betekent dat haar hele leven. Het is haar belangrijker dan wat ook. Maar zij kent niet de liefde met de grote L zo­als de man die weer kent. Zij kan zich opofferen aan de man, maar niet voor de liefde in z’n algemeenheid. Voor haar blijft het persoon­lijke begrensd. Altoos en immer. Het bezittelijke. Het exclusieve. De trouw. De bezorgdheid.
Dat is een idee van mannen. Hij bedenkt al die complexen. In werke­lijkheid is de vrouw doorgaans in staat te leven zoals een man, dat wil zeggen, op haar zelf betrokken, met meerdere mannen. Volgens mij komt het haar ook niet ten goede als ze zich haar hele leven be­perkt tot één man. Maar het zijn de ideeën, de begrippen, de taal van de man die haar al eeuwenlang belemmeren daarin zichzelf te zijn.
De dwingeland.
In vroegere, prehistorische tijden was er het matriarchaat. Het zou me deugd doen als dit soort heerschappij weer terugkeerde. Als zij met haar vrouwelijke wijsheid het lot van de wereld een andere wen­ding zou geven. Nu zien we overal slechts rampen. De man. In hem ligt het bederven. In haar het behoeden.
Tegenwoordig zie je bij vrouwen helaas niet veel meer dan een imi­tatie. De vrouw moet de man niet naäpen. Zij moet zich als vrouw ge­dragen, met haar gezonde geest, zo dicht bij wat de aarde voor mo­ge­lijk houdt, alle idyllische verborgenheden in het leven weer te voor­schijn halen. Dat is haar wijsheid. Haar eenvoud.
[Afb.: “De schoonheid”, of de eenvoud, van Katarzyna Wildmanska.]