Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

De poëzie van de verbeelding

Ze lag al driekwart van de dag achter mij op bed te lezen terwijl ik stil en ijverig mijn manuscript aan het lezen en corrigeren was. Een zeer kalm verbond tussen twee mensen die elkaar bezig laten met waar ze op dat moment in verzonken lijken. Het raam staat open, buiten is het even stil en behaaglijk als binnen. Ik ben gekleed, maar zit blootsvoets achter mijn bureau. Zij is gekleed in een luchtige jurk, waaronder mooie blote benen een deel zijn van de lokroep.
“Ik houd van je”, doorbrak zij zacht dit zwijgen. Ik keek om met een eenvoudige lach. Het flitste door me heen dat ik verrast werd, dat dit het mooiste en meest wenselijke is wat je als mens horen wilt, maar hoe gek en strijdig daarmee ook dat het op slag mijn gedachtegang zou verstoren als ik mijn pen zou neerleggen en tegemoet zou gaan naar die twee armen die ze tegelijkertijd naar me uitstrekte. Maar het menselijke is onweerstaanbaar, al bleef aan mij de keus om dit zachtmoedige maar duidelijke gebaar van liefde met een korte omhelzing te beantwoorden, en dan weer verder te gaan? Terwijl ik mijn stoel naar achter schoof en op haar toeliep, wist ik nog niet hoe deze plotselinge betovering zou verlopen. Zou ik me in die onweerstaanbaar naar mij gestrekte armen sluiten, dan sluit ik me in de hartstocht. Kan ik het niet beter laten bij de verstrooiing die ik op andere momenten zoek en nodig heb, terwijl de vervulling dan niet voor de hand ligt? Maar is de liefde, verenigt in lust, niet het enige dat telt? Mijn hemel, wie praat er zo? Is dat nog leven?