Het laatste, tragische, ogenblik. Een prachtige foto, maar is het een verhaal van afscheid, van weemoed, van tristesse, van wanhoop, van een poging te redden?
Je kunt niet zeggen dat hier niets gebeurt. Een reddingspoging, lijkt me. Twee vrouwen die wanhopig reiken naar de armen van het ‘gestolen meisje’ maar het ziet er naar uit dat haar lot al is beslist. De vraag is waar het meiske zich bevindt; even denk je aan een haaienbek of een dakvenster in vreemd licht. Waarom kijkt de ene vrouw naar beneden, waarom is de ander bijna naakt? Ook hebben de vrouwen geen vaste grond onder de voeten, waardoor het hele tafereel eerder een metafoor is dan realiteit. Of is het een vaarwel zeggen als het meisje uit het bovenste raam van de nachttrein haar vriendin nog net iets kan toeroepen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten