Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Bezieling of bedwelming?

‘Levenslust’, ik schreef er al eerder over, is een begrip met grote aantrekkelijkheids­waarde, daar wil een mens graag in schuilen. De levenslustige – “ja, zo iemand zoek ik, die is sterk en biedt houvast” lees je in sommige advertenties - lijkt een beschermengel. Het is een krachtig begrip dat heel bepaalde associaties oproept, zoals ‘blijmoedigheid’, ‘Bourgondisch’, ‘veiligheid’, ‘geborgenheid in het opgewekte dat niet kan sneuvelen’, het is een troostbiedend gemoed dat ook zichtbaar is op te merken aan iemands uit­stra­ling, een emotie die sterk en blijvend is en direct als zodanig wordt herkend, - terwijl ze misschien wel een masker is waar­achter onvermoede onzekerheden of angsten schuilgaan en die met stil en ongezien, onopvallend, geweld worden onderdrukt om voor de ander die zich er zo aan vastklemt en erdoor gestreeld wordt en zich erin koesteren kan en de levenslustige daardoor in staat stelt het masker op z’n plaats te houden ‘want dat is zijn wereld, zijn houvast’, niet door de mand te vallen, om niet te tonen ‘ook maar een mens te zijn’. Wat zou dát kunnen tegen­vallen: de levenslustige die onherkenbaar wordt wanneer hij terugvalt in verdriet of matheid of hoe het tegendeel ook is te benoemen. Ik ben geen aartspessimist, maar wel ernstig van aard (en die twee worden nogal eens verward met elkaar): het lijkt een geaardheid die botst met de veel gehoorde oproep vooral opti­mis­tisch te blijven wanneer het leven tegenzit, maar een hevig opti­misme is vaak zo versluierend. (Is zij waarachtig, is zij bezieling of bedwelming, dat optimisme bedoel ik – is het werkelijkheid of illusie?)
[“The spirit-bird” van Herman Smoorenburg. De valk verwijst naar de ziel die de illusie van de alledaagse werkelijkheid van zich wil afschudden. De valk is een mannelijk zonnesymbool, een zielegids – de schelp en de maan verwijzen naar de vrouwelijke eigenschappen van ontvankelijkheid en openheid.]