Chaos versus ordeTerwijl ik naar waarheid kan zeggen te zijn opgegroeid in een ordelijk en conservatief milieu, is het in mijn kabinet – het geheugen, de kast waarin de verhalen over mijn leven liggen opgeborgen – soms een ware wanorde. Wanneer ik terugdenk aan de tientallen laatjes waarin alles wordt bewaard of het waag een ervan open te trekken, spreekt er eerder verwarring uit dan harmonie, eerder innerlijke eenzaamheid dan zorgeloosheid en geluk. Had ik steeds de juiste keuzes gemaakt? Was het niet weer vaak te laat deze te herzien? Was er altijd samenhang? Trok ik altijd de juiste lessen uit vergissingen? Hoe vaak hebben valkuilen zich niet herhaald? Dwaalwegen en doodlopende stegen genoeg. (Het is dus niet zo dat bij ‘normale’ mensen alles op orde is en bij daklozen een en al wanorde.) Ik voelde me dikwijls gevangen tussen de veel hardere realiteit en de meer romantische voorstellingen van het leven, tussen een niet begrijpen van menselijk gedrag en de wens overal waar ik hardheid of onrecht bespeurde tussenbeide te komen, soms in daden, vaker in het stille schrift van woordelijk verzet.
[Tree of memories, sort of collage, I suppose – painter unknown.]
2 opmerkingen:
of het stille woord van schriftelijk verzet
De omkering is beter. Het is mijn eigen fout want eerst stond er de afzonderlijke zin: Soms deed ik dat in daden, maar ik verkies het stilste woord.
Een reactie posten