Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Elke weg is goed, als die maar een hart heeft ….
Alle dagen doen we zonder enig nadenken deuren open en dicht. (Doe je dit bijvoorbeeld vijf keer per dag en ben je 50 jaar, dan heb je dat, geteld vanaf je 45ste, al ruim tweeën­tach­tig­dui­zend keer gedaan.) De virtuele deuren binnen onszelf kunnen eveneens open en dicht. Nieuws­gierigheid, ambitie, moed, reflectie, compassie, vertrouwen, humor, geraakt of ont­roerd zijn kloppen er aan, soms is het de overmoed of naïviteit. Achterdocht, kwetsuren, ver­ne­dering, vrees en antipathie houden hem angstvallig dicht – met lijden, isolement en on­aan­raakbaarheid als onwrikbaar slot, en daarbinnen een loshangende of moeilijk vindbare sleutel van verlangen. Het moeilijke is dat de twee deuren op een geheimzinnige wijze verbonden zijn. ‘Volg je hart.’ ‘Gebruik je verstand.’ ‘Mijn intuïtie zegt …’ ‘Laat je hart spreken.’ ‘Strijk over je hart.’ ‘Heb het hart niet dat je het doet.’ ‘Wat haal je je in je hersens?’ ‘Kom bij zinnen!’ 'Wat bezielt je toch?'
Soms dien je hart en verstand te scheiden, heel soms het verstand op nul. Hoe luister je naar je hart? Wat voel je? Is het betrokkenheid. Begeerte? Een schot in de roos? Soms betreur je het je verstand niet even geraadpleegd te hebben. ‘Impulsief’ ligt aan je hart?
[‘Elke weg is goed, als die maar een hart heeft’, is meen ik een regel van Carlos Castaneda (1925-1998), een Amerikaanse schrijver van Peruviaanse afkomst. Als die weg ‘maar een hart heeft’, is het dan ook niet zo dat gevoelens en gedachten zijn samengevallen? Afbeelding: “Mental door” by Misha Godrin.]