Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Het menselijke oordeel
Pinochet is dood en op een geheime plaats gecremeerd. José Zalaquett, een bekende mensenrechtenadvocaat in The New York Times: “The humiliation Pinochet has gone through is probably a better outcome than any trial could have achieved.” En in Le Monde werd gewezen op de symboliek van de overlijdensdag, 10 december: de Internationale Dag van de Mensenrechten. Behalve het kwade geweten achter ontvoeringen, martelingen en het vermoorden van critici bleek (pas) in 2004 dat hij vele miljoenen dollars naar buitenlandse rekeningen had doorgesluisd. Pinochet, die zelf ooit in een interview heeft gezegd dat “De geschiedenis leert dat het altijd slecht afloopt met dictators”, zag ik onlangs als 91-jarige man gegriefd en verontwaardigd de camera inkijkend nog van zich afbijten: “Hoe durft men te denken dat ik me heb verrijkt. Ik ben in de eerste plaats Christen.” Deze buitelingen in het bewustzijn lijken me merkwaardig zelfvervreemdend, zielig, tragisch en menselijk tegelijk.
(Gelezen op Focus on Jerusalem: To the inquisitor who asks, “Why does God allow evil?”. I suggest the following question: “Are you not a participant in evil?” Wouldn't God need to destroy all of us to allay the evil that lurks just beneath our own facade?)
[“Angst en vervreemding” door Jeroen Brugman.]