Warmhartige aandacht
Niets is zo onverdraaglijk als de verlatenheid, de onmacht, de wanhoop, de verveling, het ontbreken van hartstocht, afleiding, betrokkenheid, beroofd van zinnen, versteend van verdriet.
Ik moet denken aan een regel bij Montaigne: “Geen enkele wind waait gunstig voor de schipper die geen haven van bestemming heeft.” Horatius meent “dat rede en wijsheid onze zorgen wegnemen, niet het huis aan zee met een wijds uitzicht.” Mooie, maar in deze context ‘gezochte wijsheden’. We weten dat niemand zichzelf kan ontvluchten, ook al zoeken mensen soms in verre landen wat ze in hun hart kunnen vinden. We weten wat zorg en begrip verdient, aandacht en troost, dat vooral.
[Schilderij van Hans Leiendecker, De troost.]
3 opmerkingen:
Op de website van Hans Leiendecker is te lezen: In allen Bildern, Vorträgen und Ausstellungen Leiendeckers, geht es immer darum, daß sich der Betrachter bzw. Besucher mit seinem eigenen Inneren, das heißt mit Gott, auseinandersetzen soll. Dies unabhängig von jeglichem Glaubensbekenntnis und Gesellschafts-“Status“.
Het innerlijke zelf gelijk stellen aan (de weg naar) God, dat gaat wel wat ver, natuurlijk, te ver. Zou de niet-gelovige ontroostbaar zijn? Ik weet wel dat jij er niet zo over denkt maar het schilderij roept die vraag wel op.
Dan moet ik er op terugkomen want nog geen tel komt die gedachte bij me op.
Zou de niet-gelovige ontroostbaar zijn ?
Dat denk ik niet. Volgens mij is troost niet gebonden aan religie en liefdevolle aanwezigheid en aandacht zeker niet.
Een reactie posten