Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een anekdote. Haar deugd met veel wijn opgewarmd
Ergens in Bretagne woonde een weduwe. Zij was van goede huize, gastvrij maar ook gereserveerd, rijk en kuis van naam, - maar ook een onweerstaanbare dame, nooit uitdagend en toch hoogst verleidelijk. Ze beheerde met verve de haar nagelaten boerderij. Tot haar verwondering ontdekte ze op zekere dag de eerste tekenen van zwangerschap. Tegen de buurvrouwen in het Franse gehucht zei ze dat als ze een man zou hebben ze zeker zou denken zwanger te zijn. Dat leek wel slim, maar het was moeilijk vol te houden naarmate haar almaar boller wordende buik onmiskenbaar duidde op zwangerschap. Er was roddel en achterklap, wie haar zag, wendde zich van haar af en deed alsof Claire Lampaul niet was gezien.
Er was geen twijfel meer mogelijk. Haar schoonheid werd opnieuw gevormd. Op zondagmorgen liet ze daarom in de kerk na de preek omroepen dat ze beloofde vergeving te schenken aan de man die haar in deze staat had gebracht en met hem te trouwen als hij daarmee instemde. Iedereen keek haar aan. Zij bloosde, hield de handen gevouwen over haar buik en bleef roerloos afwachten of deze onverwachte bekendmaking een dapper mens deed opstaan. En ja, een knecht die bij haar op het land werkte, vatte moed, stond op en verklaarde, nauwelijks zijn schuchterheid overwinnend terwijl hij met beide handen een versleten pet voor zijn kruis hield, dat hij deze vrouw, Claire-Marie Lampaul de Corneillan, op een feestdag, toen zij zich rijkelijk te goed had gedaan aan de wijn, bij de haard had aangetroffen. Zij was verzwolgen door de wijn en lag in zo’n aanstootgevende houding dat hij haar had kunnen nemen zonder haar uit de diepe slaap te wekken.
En zij leefden nog lang en gelukkig.
[Uit de 16de eeuw, verteld naar Michel de Montaigne. Het schilderij is van Gerard Staals.]