De psychiater en ik“Dat zware hoofd, die pijnlijke nek, kun je het beschrijven? Een soort loden last?”
“Als je de pijn voelt van een loden last, misschien is het dat. Ik dacht zelf aan een volledig met touwen ingesnoerd zitten, geen kant meer op kunnen.”
“Jij bent vrij, dat kan het toch niet zijn.”
“Het is ook niet het beeld van vastgebonden zijn, maar de pijn die het doet vastgebonden te zijn.”
“En dat continu?”
“Hmm. En misschien ook het weten niet meer verlost te worden.”
“Ik kan je geen andere nek geven, geen nek zonder schroeven, maar je kunt hier wel terecht! Zo lang je wilt.”
[Schilderij “De genade” van Cornelis Monsma.]
5 opmerkingen:
Voor alle duidelijkheid: het gaat hier om de laatste zin!
"Zolang als je wilt"
Helpt dat wel dan?????
Ja, dat helpt, bij iemand, met wie het klikt, terecht kunnen - ook al is het na een klein uur: time is up.
Ja, eigenlijk weet ik dat ook.
Helaas voor mij teveel slechte ervaringen.
Pijn van het weten niet meer verlost te worden...
En je kan hier terecht ,zolang als je wilt...
Misschien is dat wel een stuk verlossing Marius. En misschien kan zelfs dat na verloop van tijd minder nodig blijken, dat zoeken naar verlossing.
Bij mij bleken mijn schouders precies tonnen gewicht te moeten dragen. De last van de wereld op je schouders ? zo ver durf ik het niet interpreteren. Ik sta naar mijn gevoel op een keerpunt , meer naar de 'normale' wereld toe, maar ik wil er graag in slagen toch blijvend de ziekte als geïntegreerd te kunnen beschouwen. Niet ontkennend en ook niet allesoverheersend.
Een reactie posten